از حدود ۱۵ سالگی به بعد دیسک بین مهره ای دچار تغییراتی می شود که اجتناب ناپذیر است. این تغییرات به کاهش میزان آب موجود در دیسک و کاهش انعطاف پذیری آن منجر می شود.
این تغییرات در برخی افراد زودتر بروز می کند و در برخی دیرتر دیده می شود. در صورت وارد آمدن فشار نامناسب به دیسک فرسوده، قسمت پشتی دیسک دچار فتق یا بیرون زدگی می شود و این بیرون زدگی روی نخاع یا رشته های آن فشار وارد می کند.
چگونه یک فتق دیسک به خودی خود بهتر شده یا بدون علامت خوب می‌شود؟
گمان می‌رود که ۳ فرایند اصلی، علائم و درد ناشی از یک فتق دیسک کمر را کاهش می‌دهند.
۱. پاسخ ایمنی توسط بدن
در برخی موارد، بدن شما ممکن است بخشی از دیسک که بیرون زده است را به عنوان یک ماده بیگانه شناسایی کرده، به آن حمله کند و سایز آن را کاهش دهد. پروتئین‌های التهابی نیز برداشته می‌شوند.
۲. جذب آب
قطعه بیرون زده دیسک، حاوی آب است. این آب به مرور زمان توسط بدن جذب می‌شود و باعث می‌شود که بخش بیرون زده، کوچک شود. هنگامی که این بخش کوچک شود، ممکن است دیگر بر عصب مجاور تاثیر نگذارد.
۳. مکانیک‌های طبیعی دیسک
برخی استدلال می‌کنند که از طریق تمرینات کششی، قسمت علامت دار دیسک می‌تواند به سمت داخل دیسک و دور از اعصاب نخاعی، حرکت داده شود.
هر یک از عوامل بالا ممکن است به کاهش اندازه فتق کمک کنند، این بدان معناست که ریشه عصب شما به احتمال کمتری تحت تاثیر قرار می‌گیرد. در این شرایط، دیسک شما بخودی خود درمان نشده است زیرا هنوز هم دارای فتق است. با این حال علائم شما ممکن است به علت عدم وجود یا کاهش التهاب و یا فشار در مجاور ریشه عصب، فروکش کنند.
مدیریت فتق دیسک:
اگر شما یک فتق دیسک داشته باشید، پرسش کلیدی این نیست که آیا آن از لحاظ فنی التیام خواهد یافت یا نه؟ درعوض، مهم‌ترین سوال این است که شما برای کاهش علائم حاد و جلوگیری از مشکلات آینده، چگونه باید بر درمان و توانبخشی تان تمرکز کنید. اگر شما علائم عود کننده فتق دیسک دارید، گزینه‌های جراحی شناخته شده‌ای موجودند که نتایج مطلوبی در بهبود درد و اختلال عملکرد ارائه می‌دهند. در حالی که ممکن است برای درد شدید و ناتوانی، مداخله جراحی اولیه توصیه شود اما درمان غیر جراحی، معمولا اولین راهکاری است که تجویز می‌شود.