بررسی علل و علائم دررفتگی شانه
در ادامه این مطلب سایت دکتر امیر قنبریان متخصص درمان دیسک کمر اصفهان علل و علائم دررفتگی شانه را مورد بررسی قرار می دهیم.
نشانه های دررفتگی شانه
علائم و نشانههای دررفتگی شانه میتوانند شامل موارد زیر باشند:
- از جا بیرون آمدن یا تغییر شکل آشکار شانه
- تورم یا کبودی
- درد شدید
- ناتوانی در حرکت دادن مفصل
دررفتگی شانه میتواند باعث بیحسی، ضعف یا احساس سوزش در نواحی نزدیک آسیب مانند گردن یا پایین بازویتان شود. ممکن است عضلات شانهتان برای محافظت از خود در برابر پارگی دچار اسپاسم شوند، که این اغلب باعث تشدید دردتان میشود.
علل دررفتگی شانه
دررفتگی شانه میتواند بعد از یک آسیبدیدگی قابل توجه مانند زمین خوردن روی دست کشیده شده یا به دلیل ضربه مستقیم به شانه (دررفتگی تروماتیک) رخ دهد؛ و یا در بیمارانی که دچار سستی ارثی مفاصل هستند (بیمارانی با مفاصل شل) بدون آسیبدیدگی مهمی بروز کند (دررفتگی غیرتروماتیک). در بعضی بیماران مانند ورزشکاران رشتههای پرتابی، تکرار عمل پرتاب اجسام با نیروی زیاد باعث کشیده شدن کپسول قدامی میشود که در نهایت میتواند منجر به دررفتگی یا نیمه دررفتگی (دررفتگی میکرو تروماتیک ) شود.
دررفتگی مکرر یک شانه نشان میدهند که این شانه پیشتر هم مکرراً دچار در رفتگی شانه میشده است. به شانههایی که مکرراً دچار دررفتگی میشوند شانه ناپایدار گفته میشود. پارگی یا جداشدن روتاتورکاف و انقباضات عضلانی شدید ناهماهنگ در طول یک حمله و تشنج جدی نیز از دیگر علل دررفتگی مفصل شانه و کتف است.
علت دررفتگی مکرر شانه
از آنجا که سر استخوان هومروس (گوی) نسبت به کاسه (گلنوئید) که کم عمق است محیط بزرگتری دارد، شانه به طور بالقوه یک مفصل ناپایدار است. بنابراین پایداری شانه به بافتهای نرم مجاورش مانند لابروم، کپسول و لیگامنتها بستگی دارد.
هنگامی که شانه، به دلیل آسیبدیدگی، به طرف جلو در میرود، گوی (سر استخوان) با زور از مفصل (کاسه) خارج میشود. این باعث پاره شدن لابروم، کپسول و لیگامنتها در جلوی شانه میشود. به این وضعیت «ضایعه بانکارت» گفته میشود. در اینجا، سر هومروس (گوی) حرکت کرده و روی لبه جلویی گلنوئید (کاسه) قرار میگیرد که این باعث به وجود آمدن یک فرو رفتگی (خوردگی) بر روی گوی میشود. به این وضعیت ضایعه «ضایعه هیل ساکس» میگویند.
در بعضی از بیماران، ضایعه بانکارت به طور کامل بهبود نمییابد که این باعث میشود مفصل ناپایدار شده و در آینده به وسیله آسیبهایی با شدت کمتر یا آسیبهای ناچیز (ترومای جزئی) و حتی بدون آسیبدیدگی دچار دررفتگی شود. تحقیقات نشان داده است که هر چه بیمار در زمان اولین بازو و شانه جوانتر باشد (کمتر از ۲۵ سال)، احتمال تکرار دررفتگی بیشتر خواهد بود. احتمال بروز مجدد دررفتگی شانه پس از اولین دررفتگی در بیماران جوان (زیر ۲۵ سال) برابر با ۷۰ تا ۹۰% است. با هر دررفتگی طرف جلویی کپسول کشیده و نازکتر میشود که باعث میشود دررفتگیهای بعدی راحتتر و راحتتر رخ بدهند.
در همین حال، در بیمارانی که دچار سستی ارثی کپسول مفصل هستند، مفصل جادار (خیلی شل) است و با یک آسیب جزئی یا در طول فعالیتهایی مانند پرتاب اجسام یا پوشیدن یک پیراهن به راحتی در میرود.
زمان مراجعه به پزشک برای دررفتگی شانه
برای درمان شانهای که به نظر میرسد از جا رفته سریعاً به اورژانس مراجعه کنید.
در زمانی که منتظر دریافت خدمات درمانی هستید:
- • مفصل را حرکت ندهید. با یک بند دور گردن یا اسپلینت مفصل شانه را در موقعیت فعلی خود ثابت نگهدارید. سعی نکنید شانهتان را تکان داده یا آن را جا بیندازید. این کار میتواند به مفصل شانه و عضلات، لیگامنتها (رباطها)، عصبها یا رگهای خونی اطراف آن آسیب برساند.
- • روی مفصل آسیب دیده یخ بگذارید. گذاشتن یخ روی شانه میتواند از طریق کنترل خونریزی داخلی و جمع شدن مایع در درون و اطراف مفصل شانه به کاهش درد و تورم کمک کند.