بررسی روش های درمان دررفتگی مچ پا
در مطلب امروز سایت دکتر امیر قنبریان متخصص درمان دیسک کمر اصفهان روش های درمان دررفتگی مچ پا را مورد بررسی قرار می دهیم. پزشکان دررفتگی‌های ناگهانی مچ پا را با استفاده از تکنیک‌های گوناگونی درمان می‌کنند که برای شماری از آنها انجام رادیوگرافی الزامی است.
- سن و میزان فعالیت عامل‌های تعیین کننده نوع درمان به شمار می‌روند.
- مداخله جراحی برای ورزشکاران جوان، بین ۱۵ تا ۲۵ سال، با در نظر داشتن احتمال بالای بروز مجدد عارضه، نشانه‌های هشدار دهنده و تأثیرگذاری بر فعالیت‌های ورزشی و کیفیت زندگی انجام می‌شود.
- ترمیم آرتروسکوپی معمولاً برای بیماران جوان‌تر کاربرد دارد.
- چون میزان بروز این آسیب دیدگی در بین افراد ۲۵ تا ۴۰ سال پایین‌تر است، مداخله‌های محافظه کارانه برای این افراد نتایج بهتری را به دست خواهد داد.احتمال دررفتگی مجدد در بیماران ۴۰ سال به بالا حتی از گروه قبلی نیز کمتر است، هر چند در این گروه احتمال بروز ناتوانی ناشی از دررفتگی مچ پا در اثر آسیب دیدگی‌های عصبی یا عروقی افزایش قابل توجهی دارد.
- بهره‌گیری از درمان‌های محافظه کارانه غیرجراحی یا پس از جراحی معمولاً توصیه می‌شود.
- مچ پای بیمار معمولاً برای مدتی در حالت چرخش داخلی بی‌حرکت نگه داشته می‌شود.
مداخله‌های فیزیوتراپی
متخصصین فیزیوتراپی از آموزش و مهارت لازم برای انجام مداخله‌های درمانی برخوردار هستند و همان طور که در راهنمای متخصصین فیزیوتراپی آمده است، مداخله‌ها کاربرد هدفمند و ماهرانه از تکنیک‌ها و روش‌های فیزیوتراپی را به منظور ایجاد تغییرات منطبق با تشخیص، پیش‌آگهی و اهداف بیمار یا مراجع دربرمی‌گیرد. مداخله‌های متداول درمان دررفتگی مچ پا موارد زیر را شامل می‌شود:
- تکنیک درمان با دست یا منوال تراپی (MTT): تکنیک درمان با دست ماساژ بافت نرم و به حرکت درآوردن مفصل توسط متخصص فیزیوتراپی را با هدف تسکین درد مچ پا و کاهش تحریک تاندون یا هر گونه بافت نرم شامل می‌شود. بیمار به کمک این روش می‌تواند پس از مدتی بی‌حرکت بودن توانایی حرکتی خود را مجدداً بازیابد. انجام حرکت‌هایی که مچ پا را در موقعیت دررفتگی قرار می‌دهد، مجاز نیست.
- حرکت‌ها و تمرین‌های اصلاحی با هدف تقویت عضله‌های مچ پا و افزایش پایداری انجام می‌شود.
- بازآموزی عصبی ـ عضلانی با هدف بازیابی پایداری، آموزش مجدد پایین تنه، افزایش پایداری مفصل و بهبود مکانیک و روش انجام حرکت‌های روزانه‌ای مانند پریدن مورد استفاده قرار می‌گیرد که در آنها پایین تنه به کار برده می‌شود.
- مدالیته‌هایی مانند اولتراسوند، تحریک الکتریکی، یخ، لیزر سرد و… درد و التهاب تاندون‌ها و مچ پا را کاهش می‌دهند.
- برنامه تمرین در منزل شامل حرکت‌های تقویتی، کششی و پایدارسازی می‌شود. همچنین بهترین روش انجام وظایف روزانه به بیمار آموزش داده می‌شود تا او هر چه سریع‌تر بتواند به سطح عملکرد پیشرفته‌تر برسد.
مداخله‌های پزشکی
پزشکان علاوه بر فیزیوتراپی از روش‌های زیر نیز بهره می‌گیرند:
- جاانداختن و بی‌حرکت نگه داشتن مچ پای دررفته پس از بروز آسیب.
- استراحت و یخ
- تجویز داروهای غیر استروئیدی ضدالتهاب
- تزریق استروئید برای کاهش التهاب
- تجویز مسکن برای کاهش درد و ناراحتی و امکان‌پذیر ساختن انجام حرکت‌های توصیه شده
- جراحی به منظور اصلاح آسیب‌شناسی و علت اصلی و پیشگیری از ناپایداری و دررفتگی مکرر. در این عمل احتمالاً رباط‌ها محکم می‌شوند.