روشهای تشخیص قوز کمر و پشت
قوز کمر معمولاً با معاینه ستون فقرات و انجام پرتونگاری تشخیص داده می‌شود.
معاینه:
پزشک عمومی هنگام معاینه به منظور ارزیابی تعادل و دامنه حرکتی بیمار از وی می‌خواهد تا چند حرکت را انجام دهد. پزشک از بیمار می‌خواهد تا دراز بکشد تا مشخص گردد که آیا خمیدگی ستون فقرات پیامد حالت اندامی نامناسب است یا نتیجه وجود مشکلی ساختاری. اگرچه این مورد همواره مصداق ندارد، اما اگر ستون فقرات پس از دراز کشیدن به حالت صاف و مستقیم دربیاید، احتمالاً قوز پشت نتیجه حالت اندامی نامناسب (قوز کمر وضعیتی) است.چنانچه خمیدگی ستون فقرات پس از دراز کشیدن هم از بین نرفت، احتمالاً قوز کمر از مشکل ساختاری ستون فقرات ناشی می‌شود و با قوز کمر شوئرمن یا مادرزادی مواجه هستیم.
پرتونگاری و تصویربرداری:
معمولاً پرتونگاری (اشعه ایکس) تشخیص پزشک را تأیید می‌کند و دلیل قوز کمر را مشخص می‌سازد. انجام دیگر روشهای تصویربرداری معمولاً تنها زمانی ضرورت می‌یابد که درمان قوز کمر با جراحی در نظر گرفته شده باشد یا بیمار از علائم دیگری، مانند کرختی بازوها یا پاها، نیز رنج ببرد که بیانگر آسیب دیدن سیستم عصبی باشد. یک یا چند مورد از روشهای زیر در صورت نیاز به تصویربرداری‌های بیشتر انجام خواهد شد:
مقطع‌نگاری رایانه‌ای (سی. تی. اسکن):
دسته‌ای از پرتوهای ایکس برای به دست دادن یک تصویر سه بعدی جامع از ستون فقرات مورد استفاده قرار می‌گیرد.
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (ام. آر. آی.):
میدان‌های مغناطیسی قوی متغیر برای ایجاد تصویر جامع از درون ستون فقرات مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرد.
در صورت ابتلا به قوز کمر در بزرگسالی، احتمالاً آزمایش‌های دیگری به منظور تشخیص علت زیربنایی و نهفته انجام می‌شود. نوع این آزمایش‌ها با توجه به علائم خاص بروز یافته تعیین می‌شود که معمولاً موارد زیر را دربرمی‌گیرند:
- آزمایش‌های خون: جهت بررسی وجود عفونت‌هایی مانند سل
- سنجش تراکم استخوان: این آزمایش گونه‌ی خاصی از پرتونگاری (اشعه ایکس) است که جهت ارزیابی میزان استقامت استخوان انجام می‌شود. سنجش تراکم استخوان برای تشخیص بیماری‌های تضعیف کننده استخوان، مانند پوکی استخوان یا بیماری پاگت، مفید است.
- تصویربرداری‌های سی. تی. اسکن و ام. آر. آی.